W dniu 10 maja o godzinie 16.00 w Muzeum Okręgowym w Sieradzu, odbyło się spotkanie poświęcone osobie Edwarda Ejchblata, zasłużonej postaci dla miast Sieradza i Zduńskiej Woli. O życiu, działalności oraz powojennych losach Ejchblata i jego rodziny, opowiadał Jarosław Stulczewski, prezes Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli. Prezes Stulczewski przgotował niezwykle bogaty zestaw dokumentów, fotografii i pamiątek rodzinnych,  rodziny Ejchblatów. W trakcie spotkania obejrzano materiał filmowy przygotowany przez TVP 3 Łódź, dotyczący renowacji nagrobka Edwarda Ejchblata, której dokonano w 2021r. na zduńskowolskim cmentarzu przy ul. Łaskiej. Renowacja nagrobka została przeprowadzona dzięki staraniom Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli oraz finansowemu wsparciu Instytutu Pamięci Narodowej.

Edward Ejchblaturodził się  10 III 1891 w Sieradzu a zmarł 4 III 1978 w Zduńskiej Woli. Był synem Fryderyka Ejchblata, nauczyciela i zaangażowanego społecznika na terenie Zduńskiej Woli oraz Kamili z Drzewieckich. Wychowywany w  rodzinie ewangelicko-katolickiej, młody Edward w 1911 r. ukończył gimnazjum w Kaliszu a następnie studiował prawo na Uniwersytecie w Kijowie oraz na Uniwersytecie Warszawskim. Po powrocie w rodzinne strony w latach 1915-1919 pracował jako nauczyciel w Zduńskiej Woli. Rok 1919 był dla Edwarda Ejchblata szczególnym, ponieważ jego zaangażowanie i działalność zostaje nagrodzona  posadą  wiceburmistrza a następnie p.o. burmistrza Zduńskiej Woli. Urząd pełnił do czerwca 1922 r. W latach 1920-1921 jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w ramach 2 Pułku Ułanów Grochowskich. Następnie pracował w starostwach powiatowych w Turku i Sieradzu. Ożeniony 14 października 1926 r. z Wandą Antoniewicz. W 1929 r. mianowany wicestarostą sieradzkim, którym pozostawał nieprzerwanie do wybuchu II wojny światowej. Do tego czasu angażował się również w życie społeczne, będąc m.in. prezesem Zarządu Powiatowego Związku Straży Pożarnych w Sieradzu. W pierwszych dniach listopada 1939 r. aresztowany przez Niemców, przetrzymywany w sieradzkim więzieniu. Na początku grudnia tego samego roku deportowany w grupie więźniów do Nowego Sącza. Przez okres wojny przebywał na terenie Generalnego Gubernatorstwa w Sandomierzu, Dwikozach, Klimontowie i Lublinie, skąd wiosną 1945 r. przyjechał do Łodzi, gdzie kierował pracami biura PCK. Pod koniec 1948 r. zaangażowany został do pracy w Zarządzie Miejskim w Łodzi, zwolniony na początku 1950 r. ze względu na swoją przedwojenną przeszłość. Następnie do emerytury był związany jako lektor języka rosyjskiego z Politechniką Łódzką. W 1966 r. powrócił na stałe do Zduńskiej Woli, gdzie zmarł w wieku 87 lat. Pochowany został w rodzinnym grobowcu na starym cmentarzu w Zduńskiej Woli. Odznaczony: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.