Wystawa etnograficzna, funkcjonująca nieprzerwanie od 1957 r., jest najstarszą ekspozycją w sieradzkim muzeum. Znajduje się ona na pierwszym piętrze w budynku przy ul. Dominikańskiej 2. Obecny tytuł wystawy to: „Kultura wsi sieradzkiej XX wieku”. Ukazuje ona wybrane segmenty sieradzkiej kultury ludowej, m.in.: dawne zajęcia gospodarskie, rękodzieło, obrzędowość oraz sztukę ludową.
Znaczna część muzealnej ekspozycji poświecona jest rękodziełu ludowemu: stolarstwu, garncarstwu, rymarstwu, plecionkarstwu i tkactwu. Na uwagę zasługują bogato zdobione skrzynie wianne z końca XIX wieku wykonane przez lokalnych rzemieślników. Licznie prezentowane jest garncarstwo, mające długą i bogatą historię na obszarze Ziemi Sieradzkiej. Na wystawie znalazły się prace najwybitniejszych sieradzkich garncarzy, m.in. Hieronima Muszyńskiego z Sieradza, Jana Amroziaka z Sieradza, Juliana Pertkiewicza z Sieradza, Feliksa Gruchota ze Stefanowa Barczewskiego oraz Antoniego i Tadeusza Tomalów z Sieradza. Można podziwiać również ceramikę figuralną z przedstawieniami fantazyjnych postaci zwierząt autorstwa Jadwigi Grali z Burzenina.
Na wsi sieradzkiej szeroko rozpowszechnione było tkactwo. Fakt ten znalazł odzwierciedlenie w ekspozycji, gdzie prezentowane są narzędzia służące do obróbki i przetwarzania lnu i wełny. Ciekawym eksponatem są krosna z 1840 r. Wystawiane są także tkaniny lniane i wełniane wykonane przez sieradzkie tkaczki: Józefę Chaładaj z Monic, Marię Pawlak z Monic i Władysławę Szymczak z Monic.
Ważną częścią ekspozycji jest prezentacja tradycyjnego sieradzkiego stroju ludowego, zarówno kobiecego jak i męskiego. Strój kobiecy ukazany jest w formie zimowej (opartej przede wszystkim na samodzielnie wytwarzanych tkaninach lnianych i wełnianych) oraz odmiana letnia (powstała głównie z tkanin pochodzenia fabrycznego). Oddzielne miejsce zajmuje przedstawienie stroju weselnego.
Na ekspozycji zrekonstruowane zostało wnętrze izby mieszkalnej z typowym umeblowaniem oraz charakterystycznymi zdobieniami w postaci słomianych pająków, kwiatów z bibuły oraz wycinanek. Zaaranżowana jest także scenkę dziejącą się na podwórku przed frontem chałupy krytej strzechą. Zgromadzono tam tradycyjne, w większości wykonane z drewna, narzędzia rolnicze, m.in. bronę laskową z poł. XIX w., pług koleśny z 1870 r. oraz radło ramowate z końca XIX w. Interesującymi eksponatami niewątpliwie są: ul kłodowy z początku XIX w i ul słomiany, tzw. „kuszka”..
Na wystawie prezentowane są liczne eksponaty związane z tradycją bożonarodzeniową (maski kolędników, „światy” z opłatków), zapustami oraz Wielkanocą (wózek dyngusowy, pisanki, pasyjki, kołatki). Ukazana jest także obrzędowość weselną. Zwyczaje i obrzędy zilustrowane zostały obrazami i rzeźbami autorstwa Stanisława Korpy z Rudy, jednego z najwybitniejszych sieradzkich twórców ludowych.
Część ekspozycji poświecona jest sieradzkiej sztuce ludowej, przede wszystkim wycinance i rzeźbie. Wycinankę reprezentują prace dwóch twórczyń: Józefy Chaładaj i Kazimiery Balcerzak z Sieradza. Można podziwiać wszystkie podstawowe formy charakterystyczne dla wycinanki sieradzkiej: „cacka”, „mazury”, „rózgi” oraz wycinanki pasowe. Na wystawie bardzo licznie reprezentowana jest rzeźba ludowa. Można tam oglądać prace Stanisława Korpy, Szczepana Muchy ze wsi Szale, Jerzego Kaczmarka z Wróblewa, Bronisława Czekalika ze Stoczków, Adama Stefańskiego ze wsi Szczesie, Stanisława Bakowicza z Monic, Józefa Bogusławskiego z Sieradza i innych.
